Na cmentarzu parafii św. Mikołaja przy ul. Marulewskiej trwa uroczystość powierzenia opiece społeczności Szkoły Podstawowej nr 5 nowego nagrobka dra Józefa Krzymińskiego, wybitnego działacza niepodległościowego i pierwszego prezydenta Inowrocławia w latach międzywojennych.

- Mocą uchwały Rady Miejskiej Inowrocławia z 30 stycznia 1998 r. dr Józef Krzymiński patronuje tej szkole. Fundusze na nowy nagrobek zgromadziliśmy podczas publicznej kwesty zorganizowanej i przeprowadzonej z naszej inicjatywy w dniu Wszystkich Świętych ubiegłego roku - informuje Towarzystwo Miłośników Miasta Inowrocławia.

Towarzystwo Miłośników Miasta Inowrocławia inauguruje tym samym obchody 100-lecia odzyskania przez Polskę Niepodległości.  

Józef Krzymiński był lekarzem, działaczem społecznym i politycznym. Pierwszy prezydent Inowrocławia po odzyskaniu niepodległości przez Polskę. Związany z naszym miastem od 1885 r. tutaj działał przez resztę życia. W 1889 zaangażował się w działalność Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" w Inowrocławiu, co spotkało się z karami ze strony władz pruskich.

Dr Józef Krzymiński należał także do czołowych działaczy Towarzystwa Przemysłowców, wchodził w skład Rady Nadzorczej Banku Ludowego w Inowrocławiu. Od listopada 1891 do końca 1905 sprawował mandat radnego miejskiego Inowrocławia i był jednym z nielicznych Polaków w ówczesnym magistracie. Wsławił się patriotycznym wystąpieniem w obronie nazwy miasta w czasie debaty nad przemianowaniem Inowrocławia na Hohensalza 4 września 1904. W 1893 był jednym z założycieli drukarni i wydawnictwa "Dziennika Kujawskiego". Od 16 maja 1894 przez trzy kadencje zasiadał w parlamencie Rzeszy.

10 listopada 1918 został członkiem Rady Robotniczo-Żołnierskiej w powiecie inowrocławskim, a 24 listopada 1918 - przewodniczącym Powiatowej Rady Ludowej w Inowrocławiu. 2 stycznia 1919 przewodniczył polskiej delegacji, żądającej opuszczenia Inowrocławia przez niemiecki garnizon wojskowy. 15 kwietnia 1919 został pierwszym polskim prezydentem Inowrocławia, organizował od podstaw polską administrację. Po 1920 był przewodniczącym rady nadzorczej Banku Związku Spółek Zarobkowych w Poznaniu.

2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Przeszedł na emeryturę 18 lutego 1928. Niezależnie od działalności publicznej praktykował jako lekarz. W 1927 został prezesem Związku Lekarzy; działał na rzecz unowocześnienia i rozszerzenia zakładów kuracyjnych.

We wrześniu 1939 organizował straż obywatelską Inowrocławia. W marcu 1940 został aresztowany przez hitlerowców; więziony początkowo w obozie koncentracyjnym w Szczeglinie (powiat Mogilno), następnie w Błoniach pod Inowrocławiem. W obozie zmarł 20 października 1940.

Źródło biografii: Wikipedia