pixabay.com
Czynników, które spowodowały kryzys było jednak kilka. Wśród najczęściej wymienianych szczególnie zauważalne i namacalne były: nadmierna konsumpcja, życie na kredyt, wzrost cen przy utrzymujących się na stałym poziomie zarobkach oraz społeczne przyzwolenie na opieszałość w płaceniu zobowiązań i długów. Jednocześnie warto zauważyć, że siła oddziaływania kryzysu gospodarczego na różne państwa nie była równomierna – w niektórych zauważono znaczne spowolnienie gospodarki, bądź nawet recesję, inne kraje stanęły na granicy bankructwa ( np. Grecja).
Zwiększająca się oferta szeroko dostępnych usług finansowych – np. sprzedaż ratalna, rozwój instytucji parabankowych,łatwość zaciągania pożyczek, a także zwieszający się na nie popyt, szczególnie przybrał na sile w latach 80 i 90 XX wieku. Równocześnie z ożywieniem gospodarczym rozluźniono reżim kredytowy.
Odnalezienie (nie)doraźnego środka
Poszukiwania specjalnego rodzaju koła ratunkowego, zaowocowały powstaniem instytucji upadłości konsumenckiej, która stała się naturalną i najlepszą odpowiedzią dla zadłużonych gospodarstw domowych i przeciętnego konsumenta.
Jednocześnie rządy wielu państw wprowadziły mechanizmy chroniące obywateli przed nadmiernym zadłużaniem w postaci specjalnych ustaw. Zwiększono też obowiązki banków w zakresie informacyjnym. Wszystkie te działania pełniły funkcję zapobiegawczą, ale co najważniejsze oprócz tego wprowadzono konkretne instytucje, takie jak przytoczona już upadłość konsumencka.
Rozwiązanie polegające na przeprowadzeniu określonych procedur sądowych i pozasądowych, których celem jest doprowadzenie do oddłużenia konsumenta i często przybiera postać ugody zawieranej z wierzycielami.
Upadłość konsumencka w poszczególnych krajach europejskich
Pierwszym krajem który wprowadził tę instytucję na swój grunt prawny była Dania (1984r.). Następnie wdrożyły ją kolejne kraje: Francja, Wielka Brytania (1990 r.), Finlandia (1993 r.),Szwecja, Austria i Niemcy (1994 r.).
W Polsce wprowadzona do prawa upadłościowego i naprawczego 31 marca 2009 r. znowelizowana w 2014 r.
Szwecja – ustawa definiuje upadłość konsumencką jako niezdolność do prawidłowego spłacania zadłużenia. Dotyczy to sytuacji, gdy niezdolność ta nie ma tymczasowego charakteru i dotyczyć może zarówno osób fizycznych, jak i prawnych. W celu zmniejszenia zadłużenia podmioty mogą zawrzeć ugodę z wierzycielami, przy czym prawo nie reguluje rodzaju ugody i jest ona traktowana na równi z innymi rodzajami umów.
Niemcy – w niemieckim prawie upadłościowym występuje jednolitość, a jego celem jest najpełniejsze, równomierne zaspokojenie wierzycieli. Postępowanie upadłościowe przeprowadza się zgodnie z przepisami dotyczącymi zarządzania, zbycia i podziału masy upadłości, czyli przebiega jak typowe postępowanie upadłościowe.
Francja - prawo postępowań zbiorowych nie zna sytuacji, kiedy długi przewyższają majątek. Prawo dysponuje zawężonym terminem „zaniechania płatności”, który oznacza niemożność pokrycia przez dłużnika wymaganych płatności-długów przy pomocy posiadanych aktywów. Francuskie prawo dysponuje kilkoma procedurami wspomagającymi:
