Nauczyciel jest jak pień mocnego drzewa. Materią tysiącznych rozgałęzień są idee, inspiracje, wspomnienia. Jeśli wzbudza szacunek nie siłą instytucji, która stoi za nim, ale mocą pozytywnej osobowości - nawiązuje tym do najcenniejszych tradycji myśli humanistycznej.

Cztery lata temu samorządowcy spod znaku koniczynki świętowali sukces. W powiecie inowrocławskim uzyskali większość dającą szansę na samodzielne rządzenie. Pomni doświadczeń z poprzednich kadencji przygarnęli do spółki troje radnych z SLD. Po raz trzeci z rzędu reprezentant PSL został starostą inowrocławskim.

W liturgicznym kalendarzu konsumpcji zaznaczono Black Friday. Ogłoszono dyspensę dla portfeli. Czarna dziura świątecznego szału zakupowego otwarta – zaczyna wsysać. Pielgrzymi oblegają świątynię, docierają do pełnego iluzji źródła przemienienia waluty w ciało. Tymczasem w ciemnej ulicy stygną dawni bogowie miasta.

Dwie dekady temu też odbyły się wybory samorządowe. W naszym mieście i powiecie wygrała lewica. Przedstawiciele tej formacji dominowali na lokalnej scenie politycznej.

Niepodległość odmieniana jest dziś przez przypadki. „To nie karnawał” - jak śpiewa Grzegorz Ciechowski, ale tańczymy z radości. W setkach symboli, barwach, wspomnieniach wydarzeń, a przede wszystkim w skomplikowaniu języka polskiego odzwierciedla się złożoność losów przodków. Każdego wieczoru spoglądam na pradziadkowy krzyż Virtuti Militari otrzymany prawie 100 lat temu i zastanawiam się nad istotą tej, z którą jestem, w której jestem, dzięki której i dla której jestem.

Atlas powyborczych map samorządowych znaczony jest koalicjami. Zazwyczaj układa je królowa nauk, ale polityczna mozaika bywa zaskakująca.

Cienie żywych snują się po nekropoliach Inowrocławia, jak zmarli po łąkach Elizjum. Zamiast muzyki lir, może być Dead Can Dance w słuchawkach - anastasis dokona się powoli – prawie na granicy wieczności. Pierwszy listopada – jeśli potraktowany zostaje niejarmarcznie, niefuterkowo – pozwala zajrzeć na chwilę za kurtynę.

Edyp w finale swojego życia dociera do świętego gaju, gdzie - strudzony podróżą i starością - odpoczywa na głazie. Jeden z najwybitniejszych na świecie znawców literatury antycznej - Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff - powielił los swojego ulubionego starożytnego bohatera - został pochowany w specjalnie wybranym przez przodków sakralnym kręgu otoczonym lasem. Znajduje się on... 21 kilometrów od Inowrocławia.

Inowrocław jest uznawany za stolicę Kujaw Zachodnich. W XVI wieku miasto było położone w województwie inowrocławskim. Tu znajduje się siedziba powiatu inowrocławskiego i gminy wiejskiej Inowrocław. Jest najludniejszym miastem w Polsce nie będącym miastem na prawach powiatu.

11 października w ramach spotkań Dyskusyjnego Klubu Filmowego w KINOMAX odbędzie się przedpremierowy pokaz najnowszego obrazu Marka Koterskiego - „Siedem uczuć”. Szukanie powiązań między starą pompą rdzewiejącą na boisku szkoły przy ul. NMP a wspomnianym filmem, mogą niektórzy uznać za działania Świra. Zaryzykuję.

Pojawiał się od słowa do słowa. Czas utrwalił go na kliszy ulic miasta. Był obecny w kulturze, ale jakoś nieestablishmentowo, raczej po norwidowsku. Obchodził wspólne wydarzenia kulturalne, ale obchodził chyba bardziej po Solankach, niż uroczyście. W obejściu trochę młodopolski. Odszedł.

Niedawno w telewizji niepublicznej debatowano ciekawie na temat współczesnego pojmowania historii. W gronie humanistów (naukowiec – pisarz – podróżnik – ksiądz) przechylano się raczej ku tezie, iż zależy nam bardziej na intersubiektywnej formie pamięci, a nie na obiektywnym odtworzeniu zdarzeń.

Echo wydarzeń pierwszych dni września 1939 rezonuje w podświadomości zbiorowej. Wspomnienia drenują również inowrocławską przestrzeń. Wąski i niski szpaler drzewek (wyobraźnia szuka analogii z wąwozem termopilskim) na Placu Obrońców Inowrocławia otwiera się na przeszyte światłem rozbryzgi fontanny. Z dysz strzela woda. Ósmego września każdego roku dokonuje się tu katharsis, a płomienia wciąż nie można ugasić.

Dla wielu czytelników przywoływanie dorobku pisarskiego tej postaci może wydać się rozdrapywaniem religijnie ułożonych, ideowo spetryfikowanych, dogmatycznie zaakceptowanych strupów na duchowym organizmie katolika. Rzecz dotyczyć będzie Zenona Kosidowskiego

Świat człowieka to świat kultury. Jej ignorowanie, deprecjonowanie, niewspomaganie lub profanowanie (chociażby poprzez usprawiedliwianie obecności kiczu) jest działaniem przeciwko temu, co w człowieku najcenniejsze. Na nasycone negatywną intencją pytanie: „A po co mi znajomość kultury?”, równie niewyszukanie można by odpowiedzieć pytaniem: „A po co znać zasady posługiwania się sztućcami”? Palcami też można jeść. Bez historii, tradycji i tekstów kultury da się przeżyć.