Doświadczenie zawodowe i dorobek naukowy pozwoliły im zyskać perspektywę komfortu i ciszę. Pod koniec intensywnego życia zwolnili oddech w ostojach dworków - ojciec literatury polskiej w Czarnolesie, ojciec inowrocławskich Solanek w Rąbinku. Ten drugi ziemianin tuż przed śmiercią spojrzał na Inowrocław. To spojrzenie da się odtworzyć. Jest dworek. Jest wąska ścieżka pamięci.

Wyrażenie "dwie wieże" być może w przyszłości pojawi się na kartach słownika frazeologicznego, oczywiście za sprawą niedawnej afery politycznej. Tylko czekać na satyryczne metafory. Tymczasem warto pozwolić sobie na spokojną refleksję na gruncie lokalnym, bo okazuje się, że i tu osławione dwie wieże mają wiele pięter znaczeń.

Fotografia: wieża ratuszowa, nad morzem głów rozlewa się poezja i dobro. Dwie rzeczy, które pozostają. Ten widok tłumu, który niczym ciche morze wlał się na gdańską starówkę i zakołysał rozpaczą był jak milcząco potężne wołanie morza prawdy. Drobniejsze fale świateł podpłynęły pod urzędy wszystkich miast. Również do Inowrocławia.

Wbrew sugestii tytułu zacznijmy nie od filmu, a od lekko zmienionej sceny mitologicznej.

Okrążają miasto. Wściekłość i głód nie przeszkadzają w szanowaniu własnej wolności i niezależności. Są w stanie zabić jeśli trzeba. Gardzą psimi obrożami przywiązania i lojalności. 4 stycznia podeszły bliżej, obserwują z daleka rocznicę wyzwalania miasta, wyjąc do księżyca na wiwat.

Wejście do mitycznych podziemnych przestrzeni mieściło się na gdzieś pośród rozległej równiny na zachodzie krainy. Po przekroczeniu mrocznego przedsionka czyhały na wędrowca niebezpieczne wody, podziemne rzeki oplatające wspaniały interior.

Biegł co sił w nogach. Zadyszka mieszała się z uśmiechem - wiedział, że udało się oszpecić pomnik Germanii na inowrocławskim rynku. Powtórzył tę harcerską akcję przy pomniku Wilhelma I na skwerze w pobliżu późniejszego PKS. Dalej musiał biec gruntową ścieżką w stronę gmachu sądu. Tam, w cieniu szkoły, pomazał jeszcze farbą monument Fryderyka II. Serce biło zwycięsko.

W okresie świątecznym miasto wpada w wiry: zakupów, mieszanej kutii, okrążania lampkami i prezentami choinek. Te ostatnie jakoś mocniej w tym czasie wycelowują w niebo. Rozgrywa się tam - na zewnętrznym torze skali makro - ważny spektakl.

Jakiś czas temu rozpoczęły swoją działalność nowe władze Powiatu Inowrocławskiego. W bilansie otwarcia pojawią się również sprawy odziedziczone po minionej kadencji 2014-2018.

W romańskiej świątyni dzieci strofowane przez "pyzatą zakonnicę” śpiewają "Dzisiaj w Betlejem”, "otomanowo tutejszy lew” ledwo mieści się w "poduchowatej jaskini”, w całym Inowrocławiu trudno znaleźć kieliszek bez podstawki, a Miron Białoszewski rusza znów na "Królówkę”.

Nauczyciel jest jak pień mocnego drzewa. Materią tysiącznych rozgałęzień są idee, inspiracje, wspomnienia. Jeśli wzbudza szacunek nie siłą instytucji, która stoi za nim, ale mocą pozytywnej osobowości - nawiązuje tym do najcenniejszych tradycji myśli humanistycznej.

Cztery lata temu samorządowcy spod znaku koniczynki świętowali sukces. W powiecie inowrocławskim uzyskali większość dającą szansę na samodzielne rządzenie. Pomni doświadczeń z poprzednich kadencji przygarnęli do spółki troje radnych z SLD. Po raz trzeci z rzędu reprezentant PSL został starostą inowrocławskim.

W liturgicznym kalendarzu konsumpcji zaznaczono Black Friday. Ogłoszono dyspensę dla portfeli. Czarna dziura świątecznego szału zakupowego otwarta – zaczyna wsysać. Pielgrzymi oblegają świątynię, docierają do pełnego iluzji źródła przemienienia waluty w ciało. Tymczasem w ciemnej ulicy stygną dawni bogowie miasta.

Dwie dekady temu też odbyły się wybory samorządowe. W naszym mieście i powiecie wygrała lewica. Przedstawiciele tej formacji dominowali na lokalnej scenie politycznej.

Niepodległość odmieniana jest dziś przez przypadki. „To nie karnawał” - jak śpiewa Grzegorz Ciechowski, ale tańczymy z radości. W setkach symboli, barwach, wspomnieniach wydarzeń, a przede wszystkim w skomplikowaniu języka polskiego odzwierciedla się złożoność losów przodków. Każdego wieczoru spoglądam na pradziadkowy krzyż Virtuti Militari otrzymany prawie 100 lat temu i zastanawiam się nad istotą tej, z którą jestem, w której jestem, dzięki której i dla której jestem.